یادبود انسان های مشخص یا نمونه ممتاز مسلک؟
اهل بیت و ائمه ما خودخواه و خودپرست نبودند. به دنبال جمع کردن مرید برای خودشون نبودند. اونا آمدند تا راه را به ما نشون بدهند، راه خدا رو...
به خود نمی اندیشیدند بلکه به رسالتی که خدا به دوششون گذاشته بود اندیشه می کردند.
حالا با این حال، ائمه از کسانی که بدون توجه به راه و رسالت فقط نوکرم نوکرم و چاکرم چاکرم میکنند خوششون میاد؟
مخلصیم و چاکریمی که کاری با هدف ندارد میتواند مقبول باشد؟
ابراز علاقه ما به اهل بیت کریم پیغمبر، باید ابراز علاقه به راه و مسلک آن ها باشد؛ علاقه به هدف آن ها باشد. به آن ها به عنوان یک انسان مشخص مورد علاقه قرار ندهیم. آن ها را به عنوان یک شخص ممتاز و نمونه این مسلک و راه و روش قرار دهیم.
"حالا ما مجالس جشن و سوگواری برای اشخاصی با این نام ها میگیریم؛ اشخاصی که پیکر آن ها و شخص آن ها مورد علاقه ما هستند - صرف نظر از مسلک، راه و روش آن ها. آیا آن ها چنین محبت و قدردانی و چنین سوگواری و مرثیه ای از ما خواسته اند؟ یا این مجالس برگزار می شود تا مدح ما و مرثیه ما در زمینه شخصیت های برجسته ای باشد که نمونه های ممتاز و عملی اسلام هستند؟ اگر این است، همه چیز باید تغییر کند. " (شهید بهشتی/کتاب سروده یکتاپرستی/ صفحه 66 و 67)
(البته همه مراسمات شامل این نمی شود. من از حرف خود بهشتی استفاده کردم دیگه تعیین مصداقش با خودتون.)
مجالس عزایی که "بدون توجه به راه و روش" فقط به ویژگی های ظاهری می پردازند، مجالس عزا برای یاد بود انسان هایی مشخص است نه برای راه و روشی که این انسان ها، ممتاز آن راه بوده اند.
بذارید مثالی برایتان بیاورم:
پدری فرزند مجاهدش را در راه اسلام از دست می دهد. حالا اگر این پدر بیاید مجلس بگیرد و بگوید آخ فرزندم چه قدی داشت، آخ فرزندم چه کاکلی داشت ولی در کنار آن نگوید چه فرزندی بود که در راه خدا کشته شد، افتخار میکنم که در این راه کشته شدی، کاش منم در این راه کشته می شدم و...
در واقع این پدر "برای عزیز دردانه و قد و بالایش" مراسم یاد بود گرفته نه برای "فرزند مجاهدش".
در تعجبم از افراد و هیات هایی که نوکرم نوکرم میکنند، حسین حسین میکنند اما کاری به سیاست و حکومت داری ندارند. عدالتخواه نیستند و کاری به اجتماع و فسادها و... ندارند. همان حسینی که برای اصلاح "حکومت" جدش کشته شد. البته سیاستی که امام مد نظرش بود نه سیاست بازی و دعواهای حزبی سیاسیِ رواج یافته در جامعه امروزی.
(کمک گرفته از کتاب سروده یکتاپرستی - شهید مظلوم بهشتی)
