مجتبی احمدی بیان کرد: متاسفانه مادامی که روحانیت به میان مردم و جامعه نیاید و برای حل مشکلات خلق خدا چاره اندیشی نکند در فضای صنفی و سازمانی خود چیزی شبیه نظام کاهنی و کلیسایی یهود و نصارا خواهد شد
به گزارش عدالتخواهان رفسنجان؛ پیرامون بحث «فقر و عدالت!» با آقای مجتبی احمدی عضو شورای موسس اتحادیه بین المللی امت واحده و عضو سابق شورای سیاست گزاری شبکه افق سیما مصاحبه ای انجام گرفت که شرح آن به قرار زیر می باشد:
-تعریف تان را از یک فرد مستضعف بفرمایید؟آیا تنها فقر مادی به معنای استضعاف می باشد؟
خیر؛مسلما این طور نیست. فقر٬ ناتوانی است. این ناتوانی،دو جنبه دارد مادی و غیر مادی. هنگامی که عدالت برقرار نباشد و امکانات و منابع به صورت مساوی در کشور توزیع نشود مثلا عدالت آموزشی وجود نداشته باشد، استعداد ها و توانایی های همه مردم شکوفا نمی شود و آنان که از منابع و امکانات کمتری برخوردارند به دلیل عدم رشد توانمندی هایشان، در چرخه فقر می افتند.
وقتی یک انسان نتواند استعداد های درونی اش را شکوفا کند و به کار گیرد چه در زندگی فردی و چه در زندگی اجتماعی،ناتوانی پیش خواهد آمد که این ناتوانی انواع مختلف و اثرات و محرومیت های متنوعی هم خواهد داشت. بنابراین فقر و محرومیت و استضعاف ریشه در ناتوانی دارد و ناتوانی نیز محصول بی عدالتی در جامعه است.
-با وجود تعریف و توجه قرآن و سیره ی ائمه بر حمایت از مستضعفین، چرا جامعه روحانیت ما که عالم بر قرآن و سنت اند، آنچنان که باید همراه و حامی محرومین و مستضعفین نیستند؟
به راحتی میتوان بیان کرد که بخش عمده ی جامعه روحانیت ما برای خود بیشتر وظیفه تبلیغی قائل است تا وظیفه رهبری اجتماعی و ساماندهی امور مستضعفین. به طور کلی در یک فرآیند تدریجی و تاریخی متاسفانه روحانیت تبدیل به یک صنف و سازمان شده که دین هم بخشی از مسائل صنفی و سازمانی شان می باشد.
و اما امام خمینی (ره) فردی بودند که دغدغه ی صنفی و سازمانی نداشتند،دغدغه هایشان دغدغه هایی بود از جنس دغدغه هایی برای رهبری اجتماعی و حل مشکلات خلق الله و انقلابی کردند به نفع مستضعفین جهان.متاسفانه بعد از امام خمینی ره دیده شد که عده ای از حجره خود بیرون آمده و از این انقلاب در جهت منافع صنفی و سازمانی خود استفاده کردند و نتوانستند رهبری اجتماعی را عملیاتی کنند و فقط از تریبون های بیشتری که پس از انقلاب به دست روحانیت افتاد همان تبلیغ را به روز تر کنند و هیچ برنامه ای برای مشکل گشایی از کار مردم و رفع فقر و استضعاف نداشتند و ندارند. در نتیجه تبدیل شدند به یک قشر ناکارآمد و بی دغدغه ای که فقط دغدغه های صنفی و سازمانی خودشان را دنبال میکنند.
حال چه انتظاری میتوان از جامعه روحانیت داشت؟!!!
متاسفانه مادامی که روحانیت به میان مردم و جامعه نیاید و برای حل مشکلات خلق خدا چاره اندیشی نکند در فضای صنفی و سازمانی خود چیزی شبیه نظام کاهنی و کلیسایی یهود و نصارا خواهد شد.حتی خداوند هم چنین روحانیتی را نقد کرده است.در قرآن، در نقد احبار و رهبانان که علمای یهود بودند،داریم:«یاکلون اموال الناس بالباطل» اینان مال مردم را به باطل میخورند. روحانیت اگر به میان مردم نیاید دیر یا زود توسط خود مردم به حاشیه رانده خواهند شد.
طبق فرمایش مقام معظم رهبری:بزرگترین مبارزه با آمریکا خدمت به مردم است.به نظرتان چقدر مسئولین ما به این امر مهم واقف و عامل هستند؟
واقعیتی که در حال حاضر وجود دارد این است که مسئولین رقابت برای صندلی و رقابت سیاسی دارند.البته اگر واقعا رقابت سیاسی براساس خدمت به مردم باشد خیلی خوب است.
اگر میخواهید رای بیاورید به مردم خدمت کنید.رقابت باید این چنین باشد.ولی اینطوری نیست.
دیده میشود مسئولین تنها به دنبال کسب صندلی قدرت هستند ومنافع خود را در نظر دارند. مردم هم در اکثر موارد سیاهی لشکر این افراد میشوند و آنهایی که در خط مقدم مبارزه با آمریکا هستند همین اقشار مختلف مردمند.
تشکل های دانشجویی که مدعی آرمان خواهی و عدالت طلبی و مبارزه با ظلم و جور هستند چقدر توانستند با قشر محروم و مستضعف جامعه ارتباط بگیرند و بلندگوی آنان باشند؟ هیچ.
مادامی که تشکلهای دانشجویی مواضع مستقل خودشان را مشخص و تعیین تکلیف نکنند،ادامه دهنده نهاد ها و جریانات سیاسی در دانشگاهها خواهند شد.
تشکل دانشجویی می بایست بدون جبهه گیری حزبی و جناحی خاصی عملکرد سازمانهای مختلف را مورد نقد و بررسی قرار دهد.دانشجو باید هم به مسائل داخل کشور و هم خارج از کشور اشراف داشته و موضع گیری مستقل و آزاد اندیشانه خود برای رفع ظلم و فساد و بی عدالتی در داخل و خارج کشور را اعلام کند.
انتهای پیام/.
