گام به گام تا ترک تحصیل
یادداشت پیرامون خصوصی شدن امکانات رفاهی دانشگاه
ما هر سال در حال دیدن روند افزایشی امکانات رفاهی دانشگاه هستیم. این حتی در قوانین برنامه پنجم توسعه آمده است.
گاهی به این مسئله فکر میکنم و با خود می اندیشم که آیا من در آینده می توانم درس بخوانم؟ شاید من دیگر مدت زیادی تا آخر زمان تحصیلاتم نداشته باشم اما مگه همه اینچنین هستند؟ هنوز خیلی ها هستند که باید در این روند آموزشی کشور پا بگذارند و یکی از آن ها هم فرزندان خودمانند.
آیا آن موقع ما می توانیم از عهده این هزینه ها برآییم؟ ما فرزندانمنان را به دانشگاه می فرستیم؟
با این روند افزایشی در هزینه ها چقدر از برادران و خواهران کوچیک تر ما، چقدر از دوستان ما و چقدر از هموطنان و همنوعان ما نمیتوانند به تحصیل ادامه دهند؟
شاید بعضی ها با خود بگویند خب هزینه های همه جا و همه چی افزایش پیدا میکند و دانشگاه هم مثل آن هاست.
در جواب همش این صحبت امام خیمنی(ره) به ذهنم می آید که وای به حال آن روزی که سیاست و اولویت ما در حمایت از مستضعفان نباشد.
چندی دیگر می رسد که مستضعفان و محرومان جامعه باید به دلیل مشکلات مالی از تحصیل کناره گیری کنند و در عوض قشر پولدارتر و آن هایی که توان مالی دارند به تحصیلات بپردازند و مدرک بگیرند.
آخرش چه می شود؟
1. پولدارها به منصب ها می نشینند و مستضعفان و محرومان می شوند زیر دستان.
2. مستضعفان و محرومان توان بالا آمدن را ندارند و در منطقه منحصر شده میمانند. یعنی سیستم نمیگذارد آن ها با آزادی و راحتی بالا بیایند و حقشان را بگیرند.
به امید ظهور عدالت گستر گیتی
