قطعنامه 598 و جریانی که امروز در حال مذاکره با آمریکاست

در زمان قطعنامه 598 هم همچنین جریانی که امروز در حال مذاکره با امریکاست و همه سران نظام وموثرترین را (با واسطه و بی واسطه) برای حمایت از توافق (جام زهر) سرخط میکنند،در داخل کشور و حتی به امام نگفته بودند که توافقی را امضا کرده اند.

توافق کرده بودند،آن هم حداقل 5 ماه قبل از 27 تیر67 که بهصورت رسمی پذیرش قطعنامه اعلام شد.

مثل امروز هم میگفتند زیربار هیچ تعهدی نرفته اند...

13تیر 67 (دو هفته قبل از پذیرش قطعنامه، پیام امام):

"باید همه برای جنگی تمام عیار علیه آمریکا و اذنابش به سوی جبهه رو کنیم. امروز تردید به هر شکلی خیانت به اسلام است.

غفلت از مسایل جنگ،خیانت به رسول الله است. اینجانب جان ناقابل خود را به رزمندگان صحنه های نبرد تقدیم مینمایم"

14خرداد 57(رهبر عزیز انقلاب در مراسم سالگرد امام):

"قبول قطعنامه از طرف امام ،به خاطر فهرست مشکلاتی بود که مسئولین آن روز امور اقتصادی کشور مقابل روی او گذاشتند و نشان دادند که کشور نمیکشد و نمیتواند جنگ را با این همه هزینه،ادامه دهد.امام مجبور شد و قطعنامه را پذیرفت.

پذیرش قطعنامه بخاطر ترس نبود؛ به خاطر هجوم دشمن نبود؛ به خاطر تهدید آمریکا نبود؛به خاطر این نبود که آمریکا ممکن است در امر جنگ دخالت کند.

چون آمریکا،قبل از آن هم در امر جنگ دخالت میکرد.وانگهی؛ اگر همه دنیا در امر جنگ دخالت می کردند، امام رضوان الله علیه، کسی نبود که رو برگرداند . بر نمیگشت!آن، یک مساله داخلی بود؛ مساله دیگری بود"

صحبت های آ.غضنفری(نویسنده کتاب راز قطعنامه/جزوه راز جام زهر آلود)

جمهوری اسلامی ظاهراً در تاریخ 27 تیر 67 پذیرش قطعنامه را به سازمان ملل اعلام میکند،اما بعضی آقایان در تاریخ 13 اسفند 66 -حدود 5 ماه قبل- به شورای امنیت سازمان ملل یادداشت رسمی می دهند و اعلام می کنند جمهوری اسلامی قطعنامه را پذیرفته و آماده اجرای آن است !! این مساله احتمالاً به گوشتات نخورده است، 5 ماه قبل از اینکه حضرت امام این قطعنا را بپذیرد آقایان آن را پذیرفته و به سازمان ملل یادداشت رسمی می دهند.

نماینده وقت ما در سازمان ملل(آقای محلاتی) یادداشت را به رییس شورای امنیت می دهد.

چند وقت پیش آقای هاشمی با سایت آینده یک مصاحبه می کند و آنجا خبرنگار از او می پرسد که آقای محسن رضایی در بعضی مصاحبه هایش به این موضوع اشاره میکند که جمهوری اسلامی یک سال قبل قطعنامه را پذیرفته بود اما بخاطر مصالحی اعلام نکردند. همه تصور می کنند ایران سال 67 آن را پذیرفته بود در صورتی که یک سال قبل پذیرفته بود اما بنا نبود اعلام بشود تا پشت صحنه، کار های دیپلماتیک را دنبال بکنند.

سال 85 ، 87 و 88 آقای محسن رضایی این نکته را میگوید.

آقای هاشمی این را تکذیب میکند و می گوید همان موقع که ما با امام صحبت کردیم همان موقع هم اعلام شد و می گوید شاید مقصود در میان خودشان باشد و اینگونه از گردن خودش ساقط می کند در صورتی که اصلاً در حیطه ی مسئولیت سپاه نبوده است که بخواهند در این قصه دخالت بکنند. ما در این قصه شواهد و قراین مختلفی داریم از جمله نامه ی دکتر ولایتی (وزیر خارجه وقت) که ایشان در 21 دی ماه 66 یک نامه ای به دبیر کل سازمان ملل می نویسد که طرح اجرایی دبیر کل را می پذیرد و در 9 اسفند 66 هم نامه ی دیگری می نویسد که در آن هم تقریباً پذیرش قطعنامه را اعلام می کند.

13 اسفند هم نماینده ی ما رسماً یادداشت رسمی می دهد به شورای امنیت و اعلام می کند. متن این نامه ها در کتاب خود آقای ولایتی هست. آقایان با دیپلماسی پنهانشان رفتند در شورای امنیت اعلام کردند که ما قطعنامه را پذیرفتیم. در اسفند 66 بدون ااطلاع حضرت امام و بدون انعکاس در داخل قطعنامه پذیرفته می شود. خبر را شبکه تلویزیونی ABC آمریکا نقل می کند اما قصه را در داخل سانسور میکنند و صدایش را در نمی آورند. نه رادیو تلویزیون و نه مطبوعات در این مورد چیزی در آن برهه نمی نویسند و کاملاً سانسور میکنند.

سردار حسین علایی که از ارادتمندان آقای هاشمی است در جلد دوم کتاب«روند جنگ ایران و عراق» می نویسد «ایران قطعنامه 598 را بعد از تصویب در شورای امنیت [29 تیر 66 یک سال قبل از قبول قطعنامه] رد نکرد و پس از دو ماه از تصویب آن به صورت مشروط پذیرفت، ولی به منظور عدم تاثیر منفی بر رزمندگان از اعلام رسمی پذیرش آن خود داری کرد تا فرصت رایزنی را از دست ندهد».

اظهارات مقامات سایر کشور ها هم مؤید همین مطلب است.در 5 آذر سال 66 سفیر شوروی در امارات متحده عربی گفت که:«شوروی علائم مثبتی از عراق و ایران درباره اجرای قطعنامه آتش بس شورای امنیت دریافت کرده است،اما افشای جزئیات امکان پذیر نیست». همچنین در تاریخ 21 دی 66 شاهزاده عبدالله ولیعهد وقت عربستان می گوید که «جنگ ایران و عراق در سال میلادی جاری به طور عملی پایان خواهد یافت».