رسانه و 4 وظیفه که انجام نمیدهد!

یادداشت/حسین شهبازی زاده- دبیر جنبش عدالتخواه دانشجویی

پیرامون این که رسانه ها خوبند یا بد؟ ؛ چقدر خوبند و چه قدر بد؟ حرف بسیار است ، همچنین در مورد این که پس از انقلاب رسانه ها موفق بوده اند در تامین نیاز های رسانه ای انقلاب یا خیر، نیز حرف بسیار است.

 

همین که بخش قابل توجهی از مردم کشور تکنولوژیک ژاپن هنوز خبر ندارند در ایران انقلاب شده! و از بزرگترین انقلاب قرن بیخبرند و همین که کسر بزرگی از مردم آمریکا نمیدانند ایران و عراق دو کشور جدا هستند و این که درصد بالایی از سرچ های گوگل که از سوی مردم غرب انجام میگیرد این است که : ایرانی ها چرا عرب نیستند؟!! و و و این ها خود گویای میزان توفیق فرامرزی رسانه های کشور در صدور انقلابند…

 

اما فعلا به بخش فرامرزی رسانه ها کاری نداریم و در این چند خطی که در این وجیزه فرصت قلم فرسایی یافته ایم به آن چه درون کشور میگذرد خواهیم پرداخت و رسانه های داخلی را نسبت به چند وظیفه اساسیشان  خواهیم سنجید.

 

یکم : انعکاس اقوال

الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُوْلَئِکَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ

به سخن گوش فرامى‏دهند و بهترین آن را پیروى مى‏کنند اینانند که خدایشان راه نموده و اینانند همان خردمندان.

یکی از کارکردهای مهم رسانه قاعدتا همین است که فضای مناسبی برای استماع اقوال ایجاد کند تا زمینه ااتباع از احسن و خردمند پروری ، عطف به آیه شریفه فوق الذکر فراهم بشود.

 

به عبارت دیگر رکن اساسیِ سیر تکامل اجتماعی به سمت خردمند شدنِ جامعه  ، بنا به اراده الهی ایجاد زمینه مناسب برای شنیده شدن اقوال مختلف است، که قاعدتا و با  وصف اخیر، رسانه میتواند و باید نقش بسیار مهمی داشته باشد که به ایجاد شرایط مناسب برای شنیده شدن صداها و سلایق مختلف به این مساله کمک کند.

 

حال سوال مهم و اساسی همین است که به واقع رسانه های کشور به این وظیفه خود عمل میکنند یا خیر؟

عموم رسانه های مکتوب و مجازی کشور در اختیار باند های ثروتمند یا قدرتمند هستند.

رسانه ها به دنبال شنیدن صدای مردم نیستند بلکه هدفشان این است که حرف خودشان را از حلقوم های گوناگون بزنند!

امروز دوست دارند یک دانشجو ، فردا یک کارگر ، پس فردا یک فروشنده حرفی که حامیان مالی این رسانه ها میخواهند تکرار کنند…و این نگاه چه قدر توهین آمیز است…

 

یک سیطره و استبداد رسانه ای که جلوی  سیر تکامل اجتماعی را میگیرد.

 

به جای آن که رسانه ها واسطه حلقوم ها و فریادهای توده ها و مستضعفین با گوش های مسئولین و حاکمان باشد ، صدای حاکمان را از حلقوم اقشار بیرون میکشد و روی خروجی میگذارد

 

به جای آن که به درد ها و آلام مردم و اقوام و نقاط مختلف کشور بپردازد؛ تمام مشکلات کشور را خلاصه به دعوای دو سه قبیله کم تعداد اما پولدار و پرقدرت میکند

 

تیتر یک هایی که اختصاص یافته اند به سرفه فلان وزیر و عطسه بهمان نماینده مجلس…

 

دوم : آن چه رسانه ها باید و نباید بازتاب بدهند:

لاَّ یُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوَءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَن ظُلِمَ وَکَانَ اللّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا

ترجمه مشکینی : خداوند بدگویى بلند و آشکار (مانند غیبت، بهتان، نکوهش، سعایت و نفرین) را دوست ندارد (کراهت تشریعى شدید یا خفیف دارد) جز براى کسى که بر او ستم رفته باشد، و خداوند همواره شنوا و داناست

به استناد آیه شریفه فوق خدا در قرآنش ، به صراحت اعلام کرده دوست دارد، از (مَن ظُلِمَ) ، فریاد دادخواهیش را بشنود …

و خب  احتمالا از ظرائف و لطائف خلقت بشر است که در صورت احساس ستم فریاد به دادخواهی سر دهد و در پی حق خود باشد.

به یک مثال که اخیرا اتفاق افتاد ،  سانسورِ( مَن ظُلِمَ ) در رسانه ها به عرصه شریف توجه شما بکشم که البته از این دست مثال ها فراوان در فراوان میشود یافت و دید :

 

اخیرا و در پی اجرای گام سوم طرح تحول در نظام سلامت ، جمع کثیری از پرستاران کشور داد اعتراض خود را به شیوه های گوناگون نشان دادند.

نظام سلامت کشور ایرادات فراوانی دارد که دیگران به تفصیل پیرامون این نکته سخن گفته اند و قلم فرسوده اند  و  به نظر حقیر شکل گیری یک اعتراض منطقی و معقول به این سیستم کج و معوج یک اتفاق طبیعی است.

 

اما تقریبا هیچ کدام از رسانه های مشهور ،آن چنان که باید به این موضوع نپرداختند.

 

چرا؟ چون همان طور که در سطور بالا اشاره شد اصولا اراده ی جدی و اساسی بر بازتاب اقوال حتی از (من ظلم) وجود ندارد بلکه سران و صاحبان رسانه بیشتر در پی آنند که حرف های خودشان را از دهان دیگران بیرون بکشند و این خطرناک ترین و رایج ترین نوع سانسور است.

رسانه ها بر خلاف رسالت اساسیشان جلوی بازتاب اقوال( یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ) را گرفته اند و توجهات جامعه را معطوف به حرف های قلیلی از صاحبان قدرت کرده اند که همه مجبوریم به باز نشر صداهایشان به صد روش و گونه از رسانه ها گوش کنیم.

و متاسفانه تا آن روز خوبی که جریان های عدالتخواه و مردم نهاد و انقلابی با تولید رسانه های جدید این حصر رسانه ای را بشکنند مجبور به تحمل این انحصار رسانه ای هستیم

 

سوم : همدستی رسانه ها و مفسدین :.

 

رسانه ها گاهی بزرگترین مفاسد موجود در سیستم و حاکمیت را با مردم در میان نمیگذارند با این توجیه که اگر مردم بشنوند شاید از سیستم نا امید شوند و نتیجه این گناه راهبردی این است که مردم از حکومت دینی روی گردان شوند و فوج فوج کافر شوند!

اما به این توجه ندارند که فساد با ندیدن حل نمیشود ، بلکه فرصت مناسب برای رشد پیدا میکند و جالب تر آن که این مقصود غالبا محقق نمیشود و در این دهکده ارتباطات جهانی که بال جنباندن مگسی در قطب شمال هزاران لایک در قطب جنوب! میگیرد ، اخبار مفاسد و خطاها از هزاران رسانه دیگر نشت  پیدا میکند و این اتفاق فارغ از اراده مسئولین رسانه های داخلی مکررا افتاده و سانسور کردن و نکردن هیچ کس بر آن اثری نمیگذارد.

و آن روز ، مردمی که حقایق را از دهان شما نشنیده اند و شما را در مقام سانسور حقایق یافته اند ، جدای از این که توجیهتان چیست شما را شریک جرم خواهند دانست!

 

شما را همدست مفسدینی خواهند دانست که اجازه دادید در تاریک خانه هایشان حقوق توده ها را در آرامش ببلعند و به تمام قول های اسلامی_انقلابی لگد بزنند و شما فقط  نگاهشان کردید و هیس گویان همدیگر را دعوت به سکوت کردید تا خدای ناکرده قضیه لو نرود و مردم به حکومت بدبین نشوند!!

 

مردمی که حالا دیگر حرف های نگفته شما را از bbc شنیده اند و چون درد را از او شنیده اند برای درمان هم به خودش مراجعه خواهند کرد ؛ و چه درمانی که از خود درد بدتر است…

 

چهارم : تاثیر باند بازی بر افشای حق :

 

آن چه تکلیف (( چه بگویم؟؟)) های ما را مشخص میکند حقوق توده ها و منافع انقلاب و مردم است نه تعارفات و عقده های جناحی و حزبی.

اگر صد نفر در یک فساد مقصرند و به صورت مشترک این گناه مشترک را انجام داده اند و اگر از میان آن صد نفر 99 نفر در جناح سیاسی ما باشند و یک نفر در جناح مقابل ، همه گناه را ببندیم به ناف همان یک نفر!

 

از میان مفسدین و خاطیان با ریش ها و بی ریش هایشان را جدا کنیم و به احترام ظواهر، ثقل احکامشان را تعیین کنیم.

 

اخیرا قرار بر این شده که یک بنده خدایی که خوش نام نیز نیست ، برود در دانشگاه علوم پزشکی شیراز سخنرانی کند ، فعلا به این که رفتن ایشان درست هست یا نیست کاری نداریم اما جالبش آن جاست که یکی از رسانه های فارس در همین خصوص تیتر زده بود : استاندار دانشگاه را دریاب!

شاید بپرسید که به استاندار چه ربطی دارد؟ ربطش به این است که استاندار در جناح مقابل است و رئیس دانشگاه علوم پزشکی در جناح خودی است.

اگر قرار باشد کسی دانشگاه را دریابد قاعدتا رئیس دانشگاه است و این رسانه هم باید او را مورد خطاب قرار میداده نه کس دیگری را  اما زمانی که معادلات سیاسی جای حق بنشیند همین میشود

وقتی خودی و غیر خودی ملاک صدور حکم بشود نتیجه اش به همین اندازه خنده دار است که مشاهده میفرمایید…

یکی را چنان بکوبیم که کوبند آهن گران و دیگری را به قول نرم و صد احترام، طوری که خاطر شریفش مکدر نشود توصیه کنیم که : حاج آقا! شما با این حالتان بهتر نیست کم تر تن به سختی فساد بدهید؟ آخر ممکن است دور از جانتان فساد دانتان درد بگیرد!…

حضرت روح الله :

به آن دسته از تحصیل کردگان و روشن فکران و دانشمندان که به مرض غرب و شرق زدگی مبتلا نیستند و حاضر نیستند شرف اسلامی، ملی و میهنی خود را فدای امیال قدرتمندان کنند یا در راه لذات و شهوات زودگذر فدا نمایند، عرض می کنم همت بگمارید که قلم و بیان خویش را برای تعالی اسلام و کشور و ملت خود به کار گیرید و با توده های محروم هم صدا و هم دست شوید که آزادی از چنگال شرق و غرب را که امروز نصیبتان شده حفظ کنید و در این خدمت از هیچ کوششی و مجاهده ای دریغ ننمایید که برای هیچ یک از ملت های جهان این فرصت نبوده است و یا برای کمتر ملتی این فرصت پیش آمده است. خداوند همه ما را توفیقِ شناخت وظیفه، عنایت فرماید(صحیفه نور، ج 18، ص 238 239).

آمین…

والسلام